Jagodna, czyli fotografia górska w Sudetach

O Górach Bystrzyckich słów kilka

Jest to masyw górski w Sudetach Środkowych, choć słabo zróżnicowany, to dość rozległy.  Sąsiadują z bardziej znanymi Górami Stołowymi oraz czeskimi Górami Orlickimi. Jest to teren mocno zalesiony i słabo zaludniony. Wręcz wyludniający się. Nie jest to dzikosć Bieszczad, choć na zwiedzających robi wrażenie swoją surowością. Mimo wszystko nie jest to region rozwinięty i nie cieszy się aż taką popularnością turystów. Jak nie trudno się domyślić, ich nazwa pochodzi od rzeki Bystrzycy oraz miasteczka, które zwie się Bystrzyca Kłodzka.

Fotografia górska to nie tylko zdjęcia, lecz także dużo chodzenia

Tytuł brzmi strasznie, choć w gruncie rzeczy było lekko. Na szczęście w tym przypadku nie musieliśmy pokonywać zbyt stromych wzniesień. Celem naszej wycieczki była wieża widokowa na Jagodnej. Ciekawostką jest fakt, iż jej pierwsza wersja wybudowana została już w roku 1909. Zniszczono ją w latach 60-tych XX wieku. W roku 2019 wybudowano nową. Z wysokości 17 metrów nad ziemią podziwiać można okoliczne miejscowości oraz pasma górskie. Swoje miejsce rzecz jasna mają tam także fotografowie górscy. 

Od parkingu przy ośrodku PTTiK do wieży dzieliła nas odległość około czterech kilometrów. Podejście nie jest zbyt strome i w ciągu godziny można znaleźć się już na szczycie. Sama droga jest dość urocza. Jest to szeroka, kamienista ścieżka. Po obu jej stronach piękny las. Gdzieniegdzie stosy drewna. Zimą jest to także trasa biegowa dla narciarzy.

Ania od samego początku wędrówki zadbała o to, by nie brakło nam witamin

Było zupełnie odwrotnie niż planowaliśmy

Jako cel wycieczki założyliśmy sobie fotografowanie wschodu księżyca. Był to dzień pełni. Poprzedniego wieczoru instagram zalała fala tego typu zdjęć. Księżyc nalepiej fotografować dzień przed pełnią. Mimo wielu wcześniejszych prób nie było nam po drodze ze Srebrnym Globem. Dlatego też gorąco liczyliśmy na to, że przełamiemy tę passę. Miejsce wydawało być się idealne do tego typu fotografowania. Finalnie to nie wschód księżyca, a zachód słońca tego dnia zasilił nasze archiwum.

Jeszcze nigdy nie widziałem, by moja kobieta tak szybko chodziła

Oprócz nas na chwilę pojawił się jeden fotograf. Tak, musiałem to zrobić. Dyskretnie wybadałem jaki posiadał sprzęt. Był to bezlusterkowiec Sony (modele tej marki są na tyle podobne, że trudno zidentyfikować) z obiektywem 24-70 f 2.8 Gmaster. Zacny sprzęt. Ów milczący kolega po fachu wykonał kilka szybkich zdjęć z ręki. Nagrał wideo telefonem i na kwadrans przez zachodem słońca pośpiesznie opuścił teren wieży. Trochę nas to śmieszyło. Trochę pożartowaliśmy z tego, że fotograf opuścił tak wspaniałe miejsce przed kluczowym momentem.

Kilkanaście minut później heheszki się skończyły i już doskonale wiedzieliśmy dlaczego podjął on słuszną decyzję. Miało to miejsce, gdy Anula z góry dostrzegła… Wilka. Powiem szczerze, że nie brałem pod uwagę obecności dzikich zwierząt. Wiem, że doświadczeni turyści czy ludność miejscowa w tym momencie uważa mnie za naiwniaka. Jednak brak jakichkolwiek ostrzeżeń o ewentualnej obecności wilków czy dzików uśpił moją czujność.

Szybkie składanie statywów, jeszcze szybsze pakowanie sprzętu i pośpieszny marsz w stronę parkingu. Z każdym krokiem robiło się jakby ciemniej. Im bliżej końca tym szybciej biły nasze serca. Słuch wytężył się do maksimum. Adrenalina sięgnęła zenitu, gdy przypomniało nam się, że w plecaku mamy kabanosy. Całe szczęście jedynym zwierzęciem jakie spotkaliśmy była spacerujaca po parkingu ciężarna kotka. Nie mogliśmy odmówić jej chwili uwagi, o którą się dopominała.

Jakim sprzętem fotografowaliśmy Góry Bystrzyckie?

Standardowo były to nasze dwa aparaty Sony. Anulka miała do dyspozycji Sony A7II oraz starą Sigmę 24-70 f 2.8 DG EX na bagnecie Sony A z adapterem la-ea3. Adapter ma możliwość wkręcenia do niego płytki statywowej, co uważam za jego ogromny atut. Wówczas ten ciężki obiekty w nie obciąża bagnetu. Jest to zestaw bardzo skuteczny w fotografii kajobrazowej. Choć jego wartość rynkowa jest śmiesznie niska, to obraz generuje bardzo dobry. Na obiektywie filtr Polaryzacyjny HOYA.

Z racji, że tego typu zoom póki co mamy tylko jeden, ja fotografowałem obiektywami stałoogniskowymi, które przypięte były do mojego Sony A7RIIIa. Początkowo był to FE 85mm f 1.8. Ta portretówka jest moim etatowym szkłem krajobrazowym. Właściwie na każdym kroku broni się przed sprzedażą. Drugi obiektyw to FE 28 f 2. Uwielbiam to szkło ze względu na jego kompaktowość i ostrość na tych bardziej krajobrazowych przysłonach. Używam go też do zdjeć kulinarnych. Obydwa obiektywy wyposażone w polary HOYA. Na wieży szybko zrozumiałem, że jednak to szeroki kąt będzie tego dnia w użyciu. Starałem się nie zmieniać obiektywu za sprawą wiatru i ewentualnych zabrudzeń matrycy.

Aleks Jovičić

Jeśli chcesz zakupić fotobraz zapraszamy do kontaktu bezpośredniego. Powyższe oraz inne zdjęcia dostępne są na płótnie oraz na papierze fotograficznym w ramie

Najnowsze na blogu